1912 – 1937
Ο ζωγράφος Γιάννης Σπυρόπουλος γεννήθηκε στην Πύλο της Μεσσηνίας στις 12 Μαρτίου. Γονείς του ήταν ο Γεώργιος Σπυρόπουλος και η Φιγαλεία Νικολοπούλου. Δεν γνώρισε τον πατέρα του, ο οποίος είχε μεταναστεύσει στην Αμερική.
Ο Γ. Σπυρόπουλος με τον παππού του. Στη φωτογραφία αυτή βασίστηκαν τα έργα τκε 237 και 238 (Διακοφτό, 1918).
Παππούς και εγγονός, λάδι σε χαρτί.
Με τον παιδικό φίλο και συμμαθητή του, μετέπειτα σπουδαίο ηθοποιό Διονύση Παπαγιαννόπουλο.
Παιδί, με την Κυριακάτικη φορεσιά του.
Αγγίζοντας τις ματιέρες των παλιών σπιτιών, που ανέδειξε αργότερα στη ζωγραφική του.
Πεθαίνει η μητέρα του Φιγαλεία και ο μικρός Σπυρόπουλος μένει υπό την φροντίδα και προστασία της οικογένειας της μητέρας του. Από τα παιδικά του ακόμη χρόνια διαφαίνεται το ενδιαφέρον και η κλίση του προς την ζωγραφική.
Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με καθηγητές τον Ουμβέρτο Αργυρό, τον Σπυρίδωνα Βικάτο και τον Επαμεινώνδα Θωμόπουλο.
Επιμελώς ατημέλητος στην πόζα των είκοσι χρόνων του.
1938 – 1949
Ο Σπυρόπουλος κερδίζει το Α΄ Βραβείο του Διαγωνισμού της Ακαδημίας Αθηνών για τις υποτροφίες καλλιτεχνών Ευρώπης. Φεύγει για το Παρίσι, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην Ecole Supérieure des Beaux – Arts με δάσκαλο τον Charles Guérin και στις ελεύθερες Ακαδημίες Colarossi και Julian.
Η φοιτητική του ταυτότητα στο Παρίσι (27 Απρ. 1939).
Στην πίσω πλευρά φωτογραφίας: “Προσφυγικές αναμνήσεις. Μασσαλία, 6 Σεπτ. 1939. Έκρηξη πολέμου.”
Με την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου διακόπτει τις σπουδές του και επιστρέφει στην Ελλάδα.
Προσλαμβάνεται στον Οργανισμό Εργατικής Εστίας, ως καλλιτεχνικός προϊστάμενος, υπεύθυνος για την οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων σε διάφορα εργατικά κέντρα.
Στην παρέα διακρίνονται οι ζωγράφοι Γιάννης Σπυρόπουλος και Γιάννης Μόραλης, οι γλύπτες Χρήστος Καπράλος και Λάζαρος Λαμέρας, ο Γιώργος Μουρέλλος, η Μάχη Σπυροπούλου, κ ά.
Φωτογραφία του 1946 με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στα ”Κατά συνθήκην ψεύδη”, του Υάκινθου Μπεναβέντε.
Δ. Παπαγιαννόπουλος, λάδι σε μουσαμά.
Αναγγελία της ομαδικής έκθεσης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου στον τύπο της εποχής. Εικονίζεται το Πορτραίτο της Μαίρης Τορράκη (17 Ιουλ. 1946).
Συμμετοχή στην Πανελλήνια Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα.
1950 – 1952
Πραγματοποιεί την πρώτη ατομική του έκθεση, Παρνασσός, Αθήνα.
Καλάβρυτα, δρομάκι πλάι στο ρέμα Ι, Λάδι σε καμβά.
Ζωγραφίζοντας τα "Γαϊδουράκια της Ζαχλωρούς".
Η Ζωή Μαργαρίτη πριν την γνωριμία με τον Γ. Σπυρόπουλο.
1951 – 1955
Τον Σεπτέμβριο γνώρισε την σύντροφο της ζωής του, Ζωή Μαργαρίτη, την μετέπειτα σύζυγό του.
Ο Γιάννης Σπυρόπουλος με τσιγάρο, σε τυπική πόζα των fifties.
Στο οδοντωτό τρενάκι του Βουραϊκού: Το ζεύγος Σπυρόπουλου με τον νεαρό τότε Γιώργο Προκοπίου και τη Σία Αγγ. Προκοπίου.
Ταξιδεύει συχνά στην Πελοπόννησο και στα ελληνικά νησιά.
O Γ. Σπυρόπουλος με το καβαλέτο του σε παραλία νησιού.
Ο Γιάννης και η Ζωή Σπυροπούλου.
Συμμετοχή στη Biennale Αλεξανδρείας, Αίγυπτος.
1955 – 1959
Δέχεται στην Αθήνα το 1956 την επίσκεψη του Herbert Mayer της World House Galleries και καταλήγουν σε συμβόλαιο συνεργασίας.
Το ζεύγος μπροστά στο έργο Πανσέληνος με σκάλες Μυκόνου.
Ο Γ. Σπυρόπουλος μπροστά στο έργο Το Δάσος.
Το ζεύγος μπροστά στο έργο Σύνθεση F.
O Γιάννης και η Ζωή εξετάζουν με ικανοποίηση ένα μόλις τελειωμένο έργο.
Το εργαστήριο της οδού Σαρανταπόρου 11 με το μεγάλο βορεινό υαλοστάσιο.
Παντρεύεται τη Ζωή Μαργαρίτη.
Συμμετοχή στη Biennale Sao Paulo, Βραζιλία.
Ανάτυπο από τη Révue d’ Athènes με τεχνοκριτικό άρθρο του Τώνη Σπητέρη για τη ζωγραφική του Γιάννη Σπυρόπουλου (Φεβρ. 1958).
Με το έργο του Αναφιώτικα συμμετέχει, ανάμεσα στα πέντε έργα που εκπροσωπούν την Ελλάδα στο διεθνή διαγωνισμό για το Βραβείο Guggenheim στη Νέα Υόρκη. Οι άλλοι τέσσερις καλλιτέχνες είναι οι: Γιώργος Γουναρόπουλος, Σπύρος Βασιλείου, Γιάννης Μηταράκης, Παναγιώτης Τέτσης. Ο Γουναρόπουλος κερδίζει το βραβείο για την Ελλάδα.
Το ζεύγος Σπυρόπουλου με τον Β. Βασιλικό στην έκθεση των Ελλήνων υποψηφίων για το βραβείο Guggenheim 1958.
Ο Νίκος Κεσσανλής στην Galerie Creuze. Διακρίνονται τα έργα Χειμωνιάτικη μέρα, Αναφιώτικα και Λιθιά.
1959 – 1964
Χειρονομιακές Γραφές – Μικτή Τεχνική, Collages, Tachisme, Informel
Εκπροσωπεί την Ελλάδα στην 30η Biennale της Βενετίας, όπου αποσπά, από κοινού με τον Ιταλό, Antonio Music, το Βραβείο UNESCO. Στη Βενετία γνώρισε καλλιτέχνες , όπως τον Αργεντινό Emilio Pettoruti, τον Ιταλό Emilio Vedova και τους Ισπανούς Luzio Munoz και Luiz Feito. To Βραβείο αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη διεθνή σταδιοδρομία του Γιάννη Σπυρόπουλου.
Πρώτη ατομική έκθεση στην Αμερική, World House Galleries, Νέα Υόρκη, Αμερική.
Με τον ζωγράφο Emilio Vedova στη Biennale Bενετίας.
Με τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας κ. Nenni και τον κομισάριο Τώνη Σπητέρη στην ΧΧΧ ή 30η Biennale της Βενετίας.
Το εξώφυλλο καταλόγου της 2ης ατομικής έκθεσης Σπυρόπουλου στις World House Galleries της Ν. Υόρκης (Απρ. 1961).
Στη Σαρανταπόρου 11, ανάμεσα στα έργα Χρησμός Νο 5 και Εικόνα Δ.
Χρησμός Νο 5, 1962, Μικτή τεχνική σε καμβά.
Κατά την παραμονή του στην Αγγλία γνωρίζει και επισκέπτεται στα εργαστήριά τους, τους γλύπτες Henry Moore, Lynn Chadwick και Eduardo Paolozzi.
Στην ατομική του έκθεση της Kursaal του Μορφωτικού Κέντρου της Οστάνδης στο Βέλγιο, του απονέμεται το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης.
Εκδίδεται η μονογραφία του Χρύσανθου Χρήστου για το έργο του Γιάννη Σπυρόπουλου, η οποία αποτελεί την πρώτη σοβαρή και ολοκληρωμένη προσέγγιση του έργου του για την εποχή εκείνη.
Έκθεση στη Neue Galerie im Kunstlerhaus, Μόναχο, Γερμανία.
Λεπτομέρειες «κρατήρων» από έργα του 1962 (I).
Λεπτομέρειες «κρατήρων» από έργα του 1962 (II).
Λεπτομέρειες «κρατήρων» από έργα του 1962 (III).
Ο Σπυρόπουλος στην έκθεση των World House Galleries 1963, μπροστά στο Τρίπτυχο Α.
Lünen, 27 Οκτ. – 17 Νοε. 1963.
Σημείωμα - πρόσκληση της Χρύσσας Βαρδέα με αφορμή την τρίτη ατομική έκθεση Σπυρόπουλου στη Νέα Υόρκη.
World House Galleries της Ν.Υόρκης (30 Απρ. – 25 Μαϊ. 1963).
Νυρεμβέργη, 28 Μαϊ. - 21 Ιουν. 1964.
1964 – 1980
Κλασσική Αφαίρεση Γιάννη Σπυρόπουλου – Εξέλιξη Χειρονομίας και Συμβολικοί Γραφισμοί
Πρόλογος Δ, Μικτή τεχνική σε καμβά.
Άποψη του εκθεσιακού χώρου της Σαρανταπόρου 11.
Τμήμα του εκθεσιακού χώρου στο σπίτι - εργαστήριο της οδού Σαρανταπόρου 11.
Συμμετοχή στην έκθεση Documenta III, Κάσσελ, Γερμανία.
Συμμετοχή στην έκθεση Palais des Beaux Arts, Βρυξέλλες, Bέλγιο.
O Γ. Σπυρόπουλος στην είσοδο της Galerie Arnaud στο Παρίσι.
Συμμετοχή σε έκθεση του The Israel National Museum of Art, Ιερουσαλήμ.
Ο Γ. Σπυρόπουλος με τον Μακάριο μπροστά στο έργο Πύρασος Νο 3.
Από τα εγκαίνια της έκθεσης στη Λευκωσία, Απρίλιος 1967: Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ανάμεσα στο ζεύγος Σπυρόπουλου. Στα άκρα: αριστερά ο Υπουργός Παιδείας Σπυριδάκης και δεξιά ο (μετέπειτα Πρόεδρος της Κύπρου) Σπ. Κυπριανού.
David Jones Art Gallery, Sydney, Αυστραλία 1968.
Συμμετοχή σε έκθεση του National Collection of Fine Arts του Smithsonian Institution της Washington, Αμερική.
O Γ. Σπυρόπουλος δουλεύει το έργο Λόγος Ρ στο πάτωμα.
Εξώφυλλο «Ζυγού»: Ο Γ. Σπυρόπουλος στη Σαρανταπόρου 11 (Ιούλ. - Αύγ. 1973).
Συμμετοχή στην έκθεση Documenta Sammlung, Kunstverein, Κάσσελ, Γερμανία.
Το Δεκέμβριο εγκαθίσταται στο καινούργιο σπίτι του στην Εκάλη, Φαίδρας 5, που αποτελεί την πραγματοποίηση του ονείρου του, για την δημιουργία ενός χώρου που να λειτουργεί σαν σπίτι – εργαστήριο και Μουσείο ταυτόχρονα.
Ο μεγάλος εκθεσιακός χώρος με τα κινητά μέρη πάνω στο ισόγειο.
Η βορεινή πλευρά με το μεγάλο παράθυρο του εργαστηρίου στον όροφο.
Από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης του απονεμήθηκε το Βραβείο Gottfried von Herder. Στην τελετή απονομής της 17.5.78 ο καθηγητής Werner Welzig παρουσίασε το Γιάννη Σπυρόπουλο και το έργο του, ενώ στο δίπλωμα που του απονεμήθηκε αναφέρεται ότι “Η τιμή προσήκει σε έναν καλλιτέχνη του οποίου το έργο ηγείται των ουσιαστικών δημιουργιών της σημερινής Ελληνικής ζωγραφικής. Οι πίνακές του έχουν μιαν έντονη αναφορά προς τα ελληνικά τοπία, τους ανθρώπους και το μυθικό τους υπόβαθρο. Είναι αναμφισβήτητα ένας από τους ανανεωτές της ζωγραφικής του τόπου του”.
1980 – 1987
Ο Γιάννης και η Ζωή στο εργαστήριο. Στο καβαλέτο διακρίνεται ο Λόγος Ζ.
Η τελευταία ατομική έκθεση του Σπυρόπουλου οργανώθηκε από τη Γκαλερί “Νέες Μορφές”, παρουσιάζοντας τα πρωτότυπα έργων που αναπαράχθηκαν σε πολλαπλά: πιο συγκεκριμένα κυκλοφόρησε λεύκωμα με οκτώ μεταξοτυπίες από τα εκτιθέμενα έργα του.
Ο ευέλικτος χώρος του ισογείου με τα μεγάλα συρόμενα πανώ.
Ο «ξενώνας» του ισογείου στο σπίτι - Μουσείο της Εκάλης.
Τμήμα της εισόδου στο σπίτι-Μουσείο της Εκάλης, με το ωραίο κυλινδρικό κλιμακοστάσιο.
Καρέκλα, Μικτή τεχνική σε χαρτί.
Ο Σπυρόπουλος με τον Γιάννη Παπαϊωάννου στο αίθριο του ισογείου.
Η διαδικασία κερώματος ενός παλιότερου έργου.
Η παλέτα του Γ. Σπυρόπουλου.
1990
-
Στις 18 Μαΐου το βράδυ πέθανε ο Γιάννης Σπυρόπουλος. Κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο Κηφισιάς, όπου ο φίλος του Γιώργος Ζογγολόπουλος κόσμησε με γλυπτό το μνήμα του παλιού του φίλου.
Τον Νοέμβριο συστάθηκε το Ίδρυμα Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου. Το Ίδρυμα έχει σκοπό τη συγκέντρωση, μελέτη, παρουσίαση και αξιοποίηση του ζωγραφικού έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου, την ενίσχυση ταλαντούχων νέων ζωγράφων με την θέσπιση ετήσιου διαγωνισμού στη μνήμη του καλλιτέχνη και την προβολή του έργου του με κάθε πολιτιστικό μέσον.
Εγκαινιάζεται το Μουσείο του Γιάννη Σπυρόπουλου.