Ξεκινώντας από την πρώιμη φάση της ζωγραφικής του η οποία χαρακτηρίζεται από την παραστατική απεικόνιση διακρίνουμε δύο ενότητες: την περίοδο της «γκρίζας πινελιάς» (1940-48) και εκείνη της «κάθετης πινελιάς» (1949-50). Ακολουθεί η περίοδος της «ναίφ όρασης» με τοπιογραφίες που δουλεύτηκαν σε μεγάλο αριθμό παραλλαγών. Στα έργα της περιόδου 1952-57 φαίνονται καθαρά οι διαδικασίες που υιοθετεί ο Σπυρόπουλος για να φθάσει στην Αφαίρεση μέσα από την υπέρβαση του νατουραλιστικού αντικειμένου.

Λίγο αργότερα και ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄50, ο ζωγράφος προωθεί τις αναζητήσεις του σε μια συνεχώς εμπλουτιζόμενη «γραφή σημείων», η οποία υπηρετείται θαυμάσια από τις ιδιότητες και ευρηματικές τεχνικές του.

Στα έργα του 1957 παρουσιάζονται χαρακτηριστικά δείγματα των χειρονομιακών τάσεων μέσα από τις οποίες ο ζωγράφος αναπτύσσει την ελευθερία της γραφής του. Αποτελούν την επιτομή όλων των αναζητήσεων αυτής της περιόδου, καθώς επανεισάγουν καθαρά γεωμετρικά σχήματα και χαράξεις σε μια προσπάθεια συγκερασμού ανάμεσα στην ένταση της χειρονομίας και τη νηφαλιότητα της τεκτονικής οργάνωσης.

Στη δεκαετία του ΄60 ο καλλιτέχνης με σπάνια διαίσθηση ελέγχει τις διεργασίες του τυχαίου στο εσωτερικό των εικόνων του και εναρμονίζει την εκφραστικότητα του περιεχομένου με την τεχνική του ιδιαιτερότητα. Η επικόλληση ζωγραφικών υλών που υιοθετεί ο Σπυρόπουλος κατορθώνει να εγκλείσει και να αφομοιώσει τις ματιέρες σε μιαν (αισθητικά και υλικά) ομαλή και ενιαία επιφάνεια.

Την εποχή που οι περισσότεροι σύγχρονοί του ανά τον κόσμο επιδιώκουν την έξοδο από τα όρια του δισδιάστατου, αλλά και του τελάρου, ο δικός μας αφηρημένος κλασικός « επεξεργάζεται» με συνεχείς επεμβάσεις το μουσαμά του. Κάθε στρώμα επιφάνειας δεν αντιμάχεται το προηγούμενο. Αντίθετα το βοηθάει αναδεικνύοντας συνεχώς ποιότητες κρυμμένες.

Οι συνθέσεις της περιόδου 1965-74 βασίζονται σε τρία βασικά στοιχεία που είναι οι χαράξεις, το κολάζ και η πινελιά. Ο ζωγράφος χρησιμοποιεί τα γαιώδη χρώματα, η αξία της φωτεινότητας τραβιέται στο εσωτερικό τους, μετασχηματίζεται σε θερμότητα και λειτουργεί σαν καταλύτης δραματικών ζωγραφικών συμβάντων τα οποία αναδεικνύονται από την ευρηματική τεχνική του τελικού κερώματος.

Η τεχνική του κολάζ που τόσο εφαρμόστηκε από τον Σπυρόπουλο, ήδη από τη δεκαετία του΄60, με την οριακή αφομοίωση του ξένου σώματος μέσα στην ενιαία υπόσταση του ζωγραφικού έργου, συνεχίζεται την περίοδο 1976-87, με αμείωτη επινοητικότητα. Ο ζωγράφος επεξεργάζεται κατά στρώματα τις εικόνες του, εγκλείοντας ποιότητες που αποτελούν ματιέρες προπλασμού και επιτρέπουν την ανάδυση των εσωτερικών τοπίων που αξιώνεται να ανακαλύψει η ευαισθησία του θεατή.

Στην τελευταία αυτή περίοδο ο Σπυρόπουλος χρησιμοποιεί περισσότερο “αναγνώσιμα” σπαράγματα τυπωμένης εικόνας. Αφήνει αναγνωρίσιμα κομμάτια φωτογραφίας που δεξιοτεχνικά «δένουν» με το πνεύμα και τη δομή της συνολικής σύνθεσης. Δημιουργείται έτσι ένας διάλογος ανάμεσα στο προϋπάρχον και σε εκείνο που τελικά μέσα από την προσωπική επεξεργασία γίνεται σημαίνον. Προωθείται μία μέθοδος ανάγνωσης, όπου το χιλιοειδωμένο γίνεται πρωτοφανέρωτο, χάρη σε αυτά που το αναδεικνύουν και το επαναπροσδιορίζουν.

Διαθέτοντας την ευρηματικότητα και τη συνείδηση ενός πραγματικού μάστορα, ο Γιάννης Σπυρόπουλος με κάθε τρόπο καλλιέργησε την δεξιοτεχνία του, έτσι ώστε αυτή να φανερώνει την πνευματικότητα του ζωγραφικού του οράματος.